Ik vind het altijd wel een moeilijk iets, jezelf blijven. En ik weet dat ik hierin niet de enige ben. Vriendin M. is hier een goed voorbeeld van. M. behoorde op de middelbare school tot één van de populairste meiden in de school. Ze was altijd te vinden bij de leukste feestjes en had ook nog een al de leuke mannen achter zich aan. Iets wat andere meiden soms wel moeilijk vonden. Veel vonden haar niet aardig omdat ze a. knap was, b. alle jongens kon krijgen, c. een feest beest was of d. al het voorgaande. In die tijd kon ze best wel oppervlakkig overkomen op andere mensen. Ze was nou eenmaal wel een meisje die niet zonder make-up de deur uit ging, hoge hakken droeg en de hipste kleding. Ja, M. leek alles te hebben wat haar hartje maar kon begeren.
Er zijn wel eens mensen naar me toe gekomen om te vragen hoe ik wel ooit bevriend kon zijn met een meisje zoals M. Iedereen had een bepaald beeld van haar dat, als je haar beter leerde kennen, helemaal niet klopte. Achter M. die naar de buitenwereld toe alles bleek te hebben schuilde juist een heel ander iemand. Iemand die ook gewoon haar onzekerheden had. Iemand die heel erg goed piano kon spelen en ook iemand die ontzettend veel van de bijbel wist. Vooral dat laatste verbaasde me nogal. Nee, M. die elke zaterdagnacht tot de late uurtjes in de kroeg stond, was ook iemand die er voor zorgde dat ze elke zondag met haar familie in de kerk zat. Ik moet toegeven dat ik zelf ook verbaasd was toen ik hoorde dat ze veel bezig was met het geloof.
Ze deed dingen, was een persoon waarbij ik het helemaal niet verwachte. Van buiten was ze iemand die zo veel anders was dan de persoon die ze diep in haar hart was. In de zomer van 2010 heb ik veel van haar meegemaakt. Het beeld wat ik op de middelbare van haar had gekregen was zo verschillend van het beeld dat ik die zomer van haar kreeg. Ze gaf nog steeds om haar uiterlijk, ze stond zelfs toen we naar ons werk moesten nog een half uur voor de spiegel, ze hield van mooie kleren, maar dat doe ik ook. Maar ze was ook een meisje dat hield van lezen, dikke boeken verslond ze zo. Verslaafd aan tv-series zoals One Tree Hill en hele andere normale dingen. Mannen vond ze leuk, erg leuk zelfs, maar ook zij leefde met gebroken harten en onbeantwoorde liefdes. Het meisje dat alles leek te hebben, had dat toch niet.
Na die zomer verloren we elkaar wel een beetje uit het oog. M. ging studeren in Groningen en ik ging studeren in Leeuwarden. Je weet wel hoe het gaat. Drukte, drukte, drukte. Als we elkaar zagen was het goed. Maar intensief in haar leven aanwezig zijn was ik niet. Totdat ik ineens een paar weken geleden een berichtje op facebook kreeg. Ze wou zich laten dopen, en had mij uitgenodigd voor de doop dienst. M. wou dit altijd al doen, ze was aan het wachten tot het juiste moment kwam. En dat was dan eindelijk gekomen. Het moment was veel meer dan alléén een doop. Het was ook de manier waarop ze dichter bij zichzelf kwam. Was ze vroeger bang om wat mensen van haar vonden, was ze nu zich meer bewust van zichzelf. Waarom zou ze een leven leiden waarin ze alleen maar andere mensen plezierde en niet haarzelf?
Er zijn mensen die M. nog steeds zien als dat feestbeest, het meisje dat alle jongens kreeg, obsessief met make-up bezig was en alles kreeg was ze wou. Anderen vinden haar nu raar: ''Hoezo ben je nu niet meer dat feestbeest?''. M. is gewoon nu de persoon die ze altijd al wou zijn. Het meisje dat houdt van make-up, boeken, en nog een heel klein beetje van jongens.
Ben jij altijd jezelf of ben je iemand die je eigenlijk niet wil zijn?
Ik vind dit echt zo'n ontzettend leuke post! Ik hou echt van je blog haha.
BeantwoordenVerwijderen